قهوه موریس – قهوه از زمانی که قرن‌ها پیش توسط قدرت‌های استعمارگر اروپا در سراسر جهان حمل می‌شد، مسیری طولانی را طی کرده است. بااین‌حال، درحالی‌که این امپراتوری‌های نابرابری‌های استعماری مربوط به گذشته هستند، آن‌ها آثار خود را در بخش قهوه امروز برجای گذاشته‌اند.
در این مقاله، ما بررسی کردیم که چگونه استعمار و نابرابری استعماری ؛ بخش قهوه امروز را شکل داده است. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد چگونگی و محل باقی ماندن نابرابری استعماری و چگونگی رفع آن‌ها، ادامه مطلب را بخوانید.
نابرابری‌های استعماری در بخش قهوه – قسمت دوم
برای خرید قهوه جامائیکا jamaica coffee بر روی تصویر زیر کلیک کنید
نابرابری استعماری و کافه: یک تاریخچه مختصر
قهوه طی «نخستین موج» خود به کالای تولید انبوه و تجارت جهانی تبدیل شد. این امر تا حد زیادی توسط قدرت‌های استعماری اروپا كه در اواخر دهه 1700 خود را در كشورهای تولیدکننده قهوه در كارائیب، آسیا و آمریكا مستقر كردند، انجام شد.
مصرف قهوه در دهه 1800 که در سراسر جهان قابل‌دسترسی بود، رشد چشمگیری داشت. تقاضای فزاینده خواستار تولید انبوه بود و اکثر شهرک‌نشینان اروپایی با تأسیس شهرک‌های پرورش قهوه در مستعمرات خود به این واکنش پاسخ دادند. برای به حداقل رساندن هزینه‌های تولید و به حداکثر رساندن سود آن‌ها، بسیاری از این املاک بردگان را از آفریقا وارد می‌کردند تا در مزارع قهوه کار کنند.
کریس اولوچ مدیر برنامه‌های شرکت فیرترد آفريقا، عضو جنبش گسترده‌تر بین‌المللی فیرترد است که نماينده توليدکنندگان گواهينامه فیرترد در آفريقا و خاورميانه است. او می‌گوید که مهاجران وارد شدند، زمین اصلی را برای کشاورزی هدف قرار دادند، حاصلخیزی خاک را برای کشاورزی در مزارع آزمایش کردند و زمین را به مناطق کشت محصولات مختلف – ازجمله قهوه تقسیم کردند.
برای خرید قهوه عربیکا کنیا (kenya) بر روی تصویر زیر کلیک کنید
در آن روزها، در کنیا، شهرک‌های پرورش قهوه «White Highlands» نامیده می‌شدند. همه ارزش‌ها به کشورهای اروپایی و آمریکایی بازگردانده می‌شد و برای قاره آفریقا چیزی باقی نمی‌ماند.
حتی اگر این مستعمرات استعماری اکنون کشورهای مستقلی هستند و از آن زمان برده‌داری منسوخ‌شده است، اما اثرات آن هنوز هم احساس می‌شود. پس از پایان استعمار و بازگشت زمین‌های تولید قهوه به تولیدکنندگان بومی، بسیاری از آن‌ها فقط زمین‌های کوچک داشتند. کریس به من گفت، آن‌ها را وادار می‌کنند تا از طریق شرکت‌های چندملیتی مستقر، قهوه خود را به فروش برسانند و این کار آن‌ها را قادر به رشد مؤثر نمی‌کند.
برای خرید قهوه تانزانیا کلیمانجارو tanzania kilimanjaro coffee بر روی تصویر زیر کلیک کنید
کدام ساختارهای استعماری موجود باقی‌مانده است؟
اکنون ما درک کرده‌ایم که چگونه استعمار در طول تاریخ تجارت قهوه را تحت تأثیر قرار داده است، بیایید بررسی کنیم که چگونه این بخش امروز تأثیر می‌گذارد.
افزودن ارزش در پایان زنجیره تأمین
ازنظر تاریخی، در کشور مصرف‌کننده، جایی که بوداده، فروخته و مصرف می‌شود، به این ارزش‌افزوده شده است. به همین ترتیب، این جایی است که بیشترین سود حاصل می‌شود. این پویایی است که امروزه در بیشتر کالاها از جمله قهوه تغییر چندانی نکرده است.
تولیدکنندگان قهوه عمدتاً قهوه سبز را صادر می‌کنند – کالای خام با ارزش بازار پایین و پتانسیل سود کم. علی‌رغم این که بسیاری از کیفیت‌های قهوه در سطح مزرعه به دست می‌آید، هنوز پایین‌ترین زنجیره ارزش – یعنی تولیدکنندگان – کمترین پاداش را دارند.
برای خرید قهوه اوگاندا uganda coffee بر روی تصویر زیر کلیک کنید
قیمت‌ها در کشورهای مصرف‌کننده تنظیم می‌شوند
تولیدکنندگان قهوه غالباً «قیمت گیرنده» هستند.
بسیاری از آن‌ها قادر نیستند که تعیین کنند چه زمانی و با چه قیمتی محصول خود را می‌فروشند.
مارتین مایورگا بنیانگذار و رئیس شرکت Mayorga Organics می‌گوید:
«تصمیمات بازار و قیمت‌گذاری در ایالات‌متحده اتفاق می‌افتد و کشورهای مبدأ از این نظر تابع هستند.»
تصمیمات قیمت‌گذاری عموماً در کشورهای مصرف‌کننده اتخاذ می‌شود،
درحالی‌که بیشترین تأثیر را از نوسانات قیمت تولیدکنندگان می‌گیرند و تا حد زیادی قادر به تأثیرگذاری بر آن‌ها نیستند.
درحالی‌که تلاش می‌شود قهوه به طریقی فراگیر قیمت‌گذاری شود، ما هنوز با شکستن این الگو فاصله داریم.
برای خرید قهوه پرو گرید یک peru coffee g1 بر روی تصویر زیر کلیک کنید
حضور خارجی در کشورهای تولیدکننده
اگرچه کارخانه‌ها و صادرکنندگان در کشورهای تولیدکننده قهوه مستقر هستند،
اما غالباً توسط نهادهای خارجی متعلق و اداره می‌شوند. این شرکت‌ها بیشتر اروپایی و آمریکایی هستند که در مبدأ کارخانه‌ها و شرکت‌های صادراتی ایجاد می‌کنند.
مارتین توضیح می‌دهد: «این کار به این دلیل است که ارزان‌تر خواهد بود. یکی از چیزهای بزرگی که اخیراً دیده‌ام، کارخانه‌های خارجی است که قراردادهای چندساله با تولیدکنندگان امضا می‌کنند.
آن‌ها وقتی قیمت‌های بازار پایین یا بی‌ثبات هستند از ثبات به‌عنوان مشوقی استفاده می‌کنند.
تولیدکنندگان برای ثبات این قراردادهای بلندمدت را امضا می‌کنند، اما اگر مثلاً قیمت C افزایش یابد قادر به تغییر یا مذاکره در مورد قیمت‌های خود نیستند.»
مارتین توضیح می‌دهد که این کارخانه‌ها سپس به تولیدکنندگان امکان دسترسی به اعتبار را می‌دهند، اما با نرخ بهره بالا.
وی اضافه می‌کند که در برخی موارد، اگر تولیدکنندگان وام خود را پرداخت نکنند،
کارخانه مزرعه‌های آنان را می‌گیرد – سیستمی که یادآور استعمار و نابرابری استعماری است.